موسيقي صداي موزون ، هارمونيك و ريتم داري است كه بشر آن را نه براي آرامش و آرايش گفته هايش ، كه براي گفته هاي ناگفتني هايش آفريد . از شادي تا غم ، از درد و رنج تا صحت و سلامت ، از عشق و محبت تا نفرت و كينه همه و همه را مي توان در نينواي ِ بي نواي ِ ني شنيد. موسيقي نوعي ذکر است که باعث آشتي روان با جسم مي شود و بدن با روان خودش يکسر به کرنش مشغول مي شود . موسيقي بلافاصله ما را با دنياي ذکر آشنا مي سازد.عارفان مي گويند موسيقي با عث رهايي مي شود ، در نزد مولانا سماع شور و حالي روحاني بود چيزي که به روح کمک ميکرد تا در رهايي از آ نچه او را مقيد در عا لم حس و ماده مي دارد پله پله تا عالم قدس عروج نمايد. مولوي در خلوتگاه گه گاه رباب مي نوا خت ، و به ني و رباب همچون رمزي از روح از خودي رهيده از روح مشتاق و مهجور مي نگريست در دعاى كميل آمده است: «و سلاحه البكا...؛» يعنى مؤمن اسلحه‏اش در مقابل دشمن بيرونى آهن و در مقابل دشمن درونى آه است؛ يعنى اهل اشك و ناله است.